Door nieuwe technologieën vondsten en digitalisering veranderen de planning en het gebruik van steden in rap tempo. De vraag is hoe stedenbouwkundigen en landschapsarchitecten daarmee omgaan. Al was het maar om tussen al die harde data oog te houden voor de behoeften van bewoners. ‘We kunnen de invulling van de slimme stad niet aan hightechbedrijven overlaten.’

Daarover schreef Linda Vlassenrood een artikel in het maartnummer van de Blauwe Kamer, waarvoor ze in gesprek ging met Tom van Arman, Dana Behrman, Mart Reiling, Thijs van Spaandonk en Jan-Willem Wesselink over wat de invloed is van digitalisering en technologisering op de vakgebieden stedenbouw, landschapsarchitectuur en architectuur. De fysieke en digitale stad raken steeds meer met elkaar verweven, maar in de praktijk vinden die twee ontwerpwerelden elkaar nog nauwelijks. Het is om die reden van groot belang om met een bredere blik naar de effecten van digitalisering te kijken. Want als digitalisering alleen plaatsvindt vanuit kostenbesparing, efficiëntie en veiligheid, levert dat niet per se een stad op waarin we heel graag willen wonen. Er zijn immers nog veel meer publieke waarden die we ook van belang vinden: transparantie, privacy, autonomie, begrijpelijkheid. Om deze waarden in het debat te betrekken, zijn alternatieve ontwikkelstrategieën nodig. Die nieuwe strategieën moeten gaan over het ontwerp van een stedelijke omgeving waarin inwoners, overheden, ondernemers, non-profit organisaties, kennisinstellingen en ontwerpers nadenken over hoe technologie en digitalisering kunnen helpen bij het verbeteren van de stad.

U kunt het hele artikel lezen: De digitale stad is onzichtbaar